First things first, jak mawiają tubylcy:

A teraz do konkretów…

HEN WLAD FY NHDAU, walijski hymn narodowy, znany również pod angielską nazwą Land of Our Fathers (Kraj naszych ojców), jest w mojej opinii jednym z najładniejszych utworów w swojej kategorii. Szczególnej siły nabiera wykonywany przez męskie chóry, tudzież stadiony pełne kibiców.

Ta elegancka pieśń o pięknej melodii została napisana w 1856r; początkowo nosiła tytuł Glan Rhondda. Z czasem, kiedy jej popularność zaczęła zataczać coraz szersze kręgi, tytuł zmieniono. Jej słowa są proste, mówią o miłości do rodzinnego kraju – kolebki poetów, pieśniarzy, wojowników i patriotów; kraju gór, dolin i klifów. Kraju, którego język i duch nigdy nie załamie się pod naciskiem najeźdźców; żaden wróg nigdy nie uciszy bliskich sercu dźwięków walijskich harf.

Dla tych, którzy znają nieco historię tego małego narodu znaczenie słów hymnu jest oczywiste. Walia została wiele setek lat temu podbita przez swojego o wiele większego sąsiada i do tej pory pozostaje tworem zależnym, principality, w dużej części rządzonym z Londynu. Dziś już nikt z mieczem w Walii nie wojuje, ale historia wciąż jest żywa w narodowej świadomości, a tendencje niepodległościowe płyną gdzieś w społecznym krwiobiegu. Nie na tyle poważnie, żeby zmienić stan rzeczy, ale wystarczająco, żeby nieżyczliwie spojrzeć na każdego, kto nazywa Walijczyków Anglikami.

Przed państwem Kraj Naszych Ojców, prosto ze stadionu. To podczas turniejów rugby miłość do hymnu narodowego objawia się najjaskrawiej. Nie znaczy to, że każdy zna jego wszystkie słowa; na szczęście w refrenie wszyscy dają radę.. Rzeczywistość, szczególnie ta językowa, jak zwykle bywa w takich sytuacjach średnio przystaje do romantycznych wizji poetów, ale komu to ostatecznie przeszkadza..?