Category Archives: plaże i klify

plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach

Półwysep Gower mniej znany – dzikie plaże

September 8, 2019 Anna Leave a comment

Półwysep Gower (na zachód od Swansea) słynie z szerokich, majestatycznych plaż z delikatnym piaskiem i wydmami przypominającymi te nadbałtyckie; niektóre z nich, np. słynna Rhossili z powodzeniem mogą występować na okładkach folderów turystycznych.

My dzisiaj jednak zapraszamy na spotkanie z dwiema niedużymi dzikimi plażami, które nie tylko ucieszą oko, ale również pozwolą nam uciec od tłumów – zwłaszcza w letnie weekendy. Plaże znajdują się niedaleko od siebie i łączy je przyjemna, niespecjalnie trudna klifowa ścieżka.

Kierujemy się na Rhossili, i w okolicy miejscowości Pitton skręcamy w wąska drogę oznaczoną ‘Mewslade Bay’ do prywatnego parkingu. Parking posiada tzw. honesty box w kształcie sporego Minionka, do którego należy wrzucić opłatę parkingową w wysokości £3. Teren na którym się znajdujemy należy do farmy, której właściciel udostępnia przejście odwiedzającym. Pamiętajmy, żeby z uwagi na owce i inne zwierzęta hodowlane zamykać za sobą bramki i trzymać psy na smyczy. Kod pocztowy dla tej okolicy: SA3 1PH.

This slideshow requires JavaScript.

Właściwie obojętne, do której plaży pójdziemy najpierw. Do Mewslade prowadzi ścieżka wskazywana przez nieduży znak umiejscowiony przy żywopłocie zaraz przy zabudowaniach. Biegnie częściowo przez las, przechodząc w bardziej przestrzenny teren z imponującymi formacjami skalnymi. Zejście do samej plaży przypomina niewielki kamienisty kanion, ale nie jest trudne. Plaża jest nieduża, ale bardzo ładna. Ma klifową budowę – pełno tu ‘poszarpanych’ strzelistych skał i małych zacisznych jaskiń, w których można się np. schować przed deszczem i wiatrem, czy nawet rozłożyć koc. Sama zatoczka jest dość popularna wśród surferów.

This slideshow requires JavaScript.

Wracamy tą sama drogą, mniej-więcej w 1/3 wchodzimy na klifową ścieżkę wiodącą w lewo i do góry. Będą drogowskazy. Dochodzimy do tzw. Thurba Head, czyli jakby naturalnej klifowej platformy widokowej, z której możemy m.in. podziwiać z prawej strony panoramę Mewslade. Patrząc w lewo zobaczymy dość efektowny pas wybrzeża, który przy odpływie zmienia się w rozległą skalistą plażę o niemal księżycowym charakterze.

This slideshow requires JavaScript.

Idziemy dalej ścieżką, która po chwili schodzi w dół do niewielkiego rozstaju dróg, skąd kierujemy się wąską ścieżynką w dół do drugiej plaży – Ramsgrove. Jest to nieduża, głównie skalista plaża otoczona skałami i efektownymi klifami. Posiada mnóstwo oczek wodnych z często dość ciepłą wodą, w których można sobie pobrodzić. Raczej trudno tu o tradycyjne plażowanie, ale spragniony zen-relaksu gość bez problemu znajdzie kawałek skały żeby sobie na niej przysiąść i popatrzeć tęsknie w horyzont. Widziałam osoby z własnymi krzesłami kempingowymi, co jest wcale niegłupim rozwiązaniem.

This slideshow requires JavaScript.

Wracamy z plaży ścieżką do góry, przez drewniane bramki i podążamy dalej wzdłuż ogrodzenia w kierunku parkingu.

Spacer możemy oczywiście wykonać w odwrotnym kierunku.

Dobrym pomysłem są buty na grubszej podeszwie. Warto również pamiętać o tym, że to dość wietrzne wybrzeże.

plaże i klify, walia na nogach

Plaża Cefn Sidan (Pembrey) i Pembrey Country Park

July 27, 2019 Anna 2 Comments

Walia jest na drugim miejscu pod względem wielkości pływów na świecie. Oznacza to przede wszystkim, że dwa razy na dobę odpływ odsłania niemal niekończące się kilometry plaż, a następnie za kilka godzin przypływ zakrywa je niemal do ostatniego ziarenka piasku. To zjawisko nie przestaje mnie zachwycać.

Ten spektakularny spektakl natury można podziwiać m.in. na jednej z najpopularniejszych plaż południowej Walii: Cefn Sidan, znanej również jako Pembrey, lub Pen-bre w wersji walijskiej. Znajduje się ona pomiędzy Llanelli i Kidwelly (Carmarthenshire).

Wiele przemawia na korzyść tej plaży. Np. jej rozmiar – prawie 13 km długości, co daje możliwość prawie niekończących się spacerów z gwarancją znalezienia dla siebie odludnego zakątka (szczególnie istotne, jeśli się jest np. naturystą). Również jakość piasku – ziarenka są tak drobne, że ma się niemal wrażenie przesiewania przez palce jedwabiu. To, że z uwagi na rozległe płycizny, woda morska przychodząca i odchodząca z pływami nagrzewa się tu szybciej niż w innych miejscach. Wydmy, które kojarzą się przyjemnie z wybrzeżem Bałtyku.

No i wraki. Szkielety statków, które zakończyły swój żywot na mieliznach Pembrey, często wraz z załogami i pasażerami. Takimi, jak 12-letnia Adeline Coquelin, siostrzenica Józefiny, żony Napoleona Bonaparte, której niespodziewanie krótkie życie zakończyło się na tej plaży w 1828 roku. Jest pochowana na lokalnym cmentarzu. Ta informacja, przynajmniej w moim przypadku, dodała tym powrastanym w piasek wrakom bardziej realnego, emocjonalnego i ludzkiego wymiaru.

This slideshow requires JavaScript.

To nie jest plaża o dramatycznej urodzie, jaką odznaczają się np. niektóre plaże klifowe, ale ta niemal nieskończona przestrzeń, łagodne kolory, jedwabisty piasek i błyszczące morze z pewnością pozwalają się łagodnie zrelaksować.

To również idealne miejsce dla wielbicieli sportów typu deska na kółkach i żagiel, albo bolid i latawiec. Można tu rozwijać całkiem niezłe prędkości i jednocześnie nie martwić się przesadnie o kolizje.

This slideshow requires JavaScript.

Najłatwiej dostać się do plaży przez Pembrey Country Park. Kod pocztowy dla nawigacji: SA16 0EJ. Parking całodniowy kosztuje tu 5f, przy wjeździe na teren parku robione jest zdjęcie numeru rejestracyjnego samochodu, a parking opłaca się przed samym wyjazdem w automacie.

Sam park jest bardzo przyjemny, ładnie zagospodarowany, ma część kempingową dla namiotów i caravanów, i różne atrakcje gównie dla dzieci, np. kolejkę wąskotorową, czy suchy stok narciarski. Są tu również dwie kafeje i całkiem rozsądna ilość vanów z lodami. W parku można sobie rozłożyć leżaczki, zrobić grilla, pojeździć na rowerze, pospacerować po lesie i ogólnie spędzić miło czas.

This slideshow requires JavaScript.

Stronka Parku tutaj

dla fotografów, parki narodowe, plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach

Wales Coast Path

May 8, 2019 Anna Leave a comment

Wales Coast Path (Llwybr Arfordir Cymru)

Wales Coast Path to nazwa ścieżki biegnącej wzdłuż całego walijskiego wybrzeża, od Chepstow na południu do Queensferry na północy. Połączyła ze sobą mnóstwo pomniejszych lokalnych ścieżek, a poprzez zastosowanie w niektórych miejscach różnych ułatwień uczyniła znaczną część wybrzeża przyjazną ludziom w każdym wieku i o różnej sprawności ruchowej. To jak dotąd podobno nadal jedyna taka ścieżka na świecie. Oficjalnie otwarto ją w maju 2012 r.

Cała trasa liczy sobie 870 mil (1400 km).

Są oczywiście zapaleńcy, którzy biorą trzy tygodnie urlopu, plecak, namiot oraz upartą wiarę w dobrą walijską pogodę i po prostu idą… ale nie jest to wcale konieczne, chyba, że ktoś szuka prawdziwego wyzwania. Większość użytkowników wybiera fragmenty ścieżki, które mogą pokonać w kilka godzin; niektórzy korzystają z pomocy znajomych, którzy podrzucają ich na początek trasy i odbierają na końcu. Jeszcze inni korzystają z oferty włóczęgi zorganizowanej – są firmy, które zabukują zakwaterowanie w odległościach dostosowanych do kondycji idącego, i dowiozą codziennie bagaż na nowe miejsce, co jest pomysłem niegłupim, jeśli ktoś nie widzi się pomykającego 20 km dziennie z 15-kilowym plecakiem.

Jakkolwiek zechcecie podejść do eksploracji WCP – będzie warto.

Fragmenty ścieżki można pokonać na rowerze. Osoby na wózkach również mogą korzystać z niektórych fragmentów, ale poruszanie się wózkiem po wąskich klifowych ścieżynkach, często o znacznej różnicy poziomów jest niestety raczej niemożliwe.

Oficjalna strona WCP

Zapraszamy do galerii naszych zdjęć z WCP.

This slideshow requires JavaScript.

dla fotografów, plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach, walia samochodem

Walia na 1 dzień: Cardigan Bay. Opcja 1: New Quay i Mwnt

April 14, 2019 Anna Leave a comment

Zatoka Cardigan to największa zatoka w kraju, otula niemal całe zachodnie wybrzeże. Jest bez wątpienia jedną z głównych atrakcji Walii nie tylko z uwagi na swoją wyjątkową malowniczość, ale także ze względu na bogactwo fauny morskiej. To właśnie tu można najczęściej zobaczyć delfiny i foki.

Propozycja na 1 dzień: malownicza portowa miejscowość New Quay (czyt. nju ki, nie mylić z Newquai w Kornwalii) oraz strzeliste klify i zatoczka Mwnt, (czyt. munt), ukryty skarb tej okolicy. Ukryty m.in. dlatego, że nie jest szczególnie rozpowszechniany w informatorach turystycznych; leży na uboczu, a dojeżdża się do niego wąskimi krętymi country lanes, więc autobusy z wycieczkami raczej odpadają – na szczęście.

New Quay zostało już szerzej opisane w innym poście, zachęcam do zerknięcia. Tutaj dodam tylko, że warto sobie w nim spędzić pół dnia spacerując, jedząc rybę z frytkami, wystawiając twarz do słońca w porcie i obserwując jak leniwy przypływ podnosi kolorowe kutry z piasku. Tutaj też organizowane są regularne rejsy dla poszukujących bliższego kontaktu z delfinami. Gwarancji sukcesu nigdy nie ma.. ale organizatorzy zapewniają, że szansa są spore. Trudno w sumie, żeby mówili co innego.. : )

Orientacyjny kod pocztowy wiodący do jednego z kilku parkingów: SA45 9PB. Można próbować parkować na ulicy, ale jest sporo zakazów, a poza tym czasem można nie znaleźć miejsca. Chyba nie warto tracić czasu na szukanie. Dobra rada: bywa tam wietrznie, warto być na to przygotowanym. I jeszcze warto dodać, że lodziarnia w centrum produkuje również lody.. bez cukru, dozwolone nawet dla cukrzyków : )

This slideshow requires JavaScript.

Oddalone o jakieś pół godziny jazdy z NQ Mwnt to nie jest nawet miejscowość, to raczej lokalizacja. To głównie malownicza mini zatoka z plażą u stóp dość wysokiego klifu. Jest tam parking National Trust (płatny) oraz toalety. Nieco dalej mieści się Caravan Park i pole namiotowe. Warto się tam zatrzymać, jeśli ma się taką opcję. Obudzić się rano, wyjść z namiotu i wypić kawę w takich pięknych okolicznościach przyrody to jest bardzo fajna sprawa.

Główną niezwiązaną z samym krajobrazem atrakcją Mwnt jest malowniczo położony skromny biały kościółek z XIII w. z kilkoma nagrobkami wokół. Kościółek jest zwykle zamknięty, ale podobno można wziąć w nim ślub, gdyby ktoś zapragnął takiej romantycznej oprawy.

Mwnt jest też popularne wśród.. delfinów. Autorka tego wpisu miała przyjemność podziwiać ich ‘występy’ podczas oglądania zachodu słońca ze szczytu klifu. Morze było nadzwyczaj spokojne, kolory piękne, a cisza niemal absolutna. To było mocne przeżycie.

Mwnt leży na ścieżce Caredigion Coast Path, warto się nią przynajmniej kawałek przejść.

Kod pocztowy dla nawigacji: SA43 1QH.

This slideshow requires JavaScript.

dla fotografów, historia, inne atrakcje, parki narodowe, plaże i klify, postindustrial, szlaki piesze i rowerowe, zabytki

Białe Piaski i Błękitna Laguna

September 3, 2017 Anna 3 Comments

Takie ładne nazwy można spotkać na samym koniuszku walijskiego ‘buta’ w zachodnim Pembrokeshire. Poszukiwacze spokoju, przestrzeni i dzikiej przyrody będą usatysfakcjonowani: to miejsce z jedynie minimalnym wpływem cywilizacji. Wielbiciele postindustrialu również nie będą zawiedzeni.

Whitesands to ogromnych rozmiarów piaszczysta plaża położona na północ od miasteczka St Davids. Jest uważana za jedną z najlepszych plaż dla surferów; przy ładnej pogodzie przyciąga również tłumy spacerowiczów. Na szczęście nie wszyscy odwiedzający są zainteresowani spacerami klifowymi, więc szanse ucieczki od tłumów są całkiem realne. Idąc od parkingu należy przed plażą skręcić w prawo, przejść przez bramkę, i już prawie jesteśmy na samiutkim końcu świata. Trudno oprzeć się takiemu odczuciu wędrując po skalistym smaganym wiatrem podłożu z dość ubogą roślinnością i nieskończoną taflą Atlantyku na horyzoncie.

Przy plaży jest całkiem spory parking (płatny u pana parkingowego), toalety (na pieniążek) i kafeja. Jak zapewniali mnie znajomi którzy mieli przyjemność – lody w kafei są warte grzechu.

Bonus: po około sześciu-siedmiu milach spaceru wybrzeżem w kierunku północnym dotrzesz do tzw. Błękitnej Laguny w malutkiej miejscowości Abereiddy (możesz też dojechać tam samochodem w kilkanaście minut). To szczególne miejsce, chociaż podobnych ‘błękitnych lagun’ można wypatrzeć na wybrzeżu Pembrokeshire więcej. Kiedyś w tym miejscu istniała niewielka odkrywkowa kopalnia łupków (slate) z których Walia swego czasu słynęła. Łupki wykorzystywane były jako materiał budowlany do konstrukcji podłóg, dachów, płotów itp. Kopalnia w Abereiddy zakończyła swoją działalność na początku XX wieku, ale do dziś pozostały widoczne fragmenty budynków kopalni i domków pracowników. Górą klifu prowadzi również szlak spacerowy pokrywający się z linią tramwaju towarowego, który kursował niegdyś pomiędzy kopalnią, a pobliskim Porthgain, również niezwykle ciekawym miejscem.

Błękitny, czy może bardziej szmaragdowy kolor woda jeziorka zawdzięcza minerałom obecnym w łupkach.

Błękitna Laguna

Głębokie na 25 metrów jeziorko jest dziś szczególnie popularne wśród wielbicieli nurkowania, zwłaszcza w połączeniu ze skokami z wysokich klifów. Każdy może spróbować, ale zalecamy ostrożność; najlepiej pierwszy raz skoczyć pod okiem wykwalifikowanego instruktora lub kogoś innego, kto zna się na rzeczy.

Za udostępnienie kilku zdjęć dziękujemy zaprzyjaźnionym obieżyświatom ze strony www.katiraf.com. Zachęcamy do zajrzenia do nich, mają tam mnóstwo ciekawych i inspirujących fotorelacji z podróży do różnych zakątków świata, Polski i UK.

plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach, walia samochodem

Walia na 1 dzień – Laugharne, Pendine, Saundersfoot

April 17, 2017 Anna Leave a comment

W serii Walia na 1 dzień zapraszamy dziś na południe, na pogranicze hrabstw Pembrokeshire i Carmarthenshire.

Nasza kolejna trasa na 1 dzień powiedzie przez miasteczko poety Dylana Thomasa – Laugharne, plażę Pendine i śródziemnomorski w klimacie porcik Saudersfoot. Po drodze możemy rzucić okiem na jeszcze dwie inne miejscowości. Ta część wybrzeża jest szczególnie popularna wśród posiadaczy tzw. caravans, albo inaczej letniskowych domków mobilnych; caravan parks można spotkać wzdłuż całego wybrzeża. Przy ładnej pogodzie, zwłaszcza w weekendy i podczas wakacji szkolnych, niemal cała okolica pęka w szwach.

Laugharne (wymawiaj: ˈlɑːrn – r prawie niesłyszalne) to miejsce słynące znane nie tylko z powodu swojej niezaprzeczalnej urody oraz malowniczego zamku; przede wszystkim znane jest jako dom największego walijskiego poety – i jednego z nielicznych znanych w całym świecie – Dylana Thomasa. Jego znaczenie dla kultury walijskiej można porównać do znaczenia Mickiewicza dla kultury polskiej.

Laugharne leży w olbrzymim estuarium rzeki Taf, które wygląda szczególnie malowniczo podczas odpływu. Najpopularniejsza trasa spacerowa wiedzie z parkingu przy zamku, wzdłuż wybrzeża do tzw. Boathouse – jak nazywa się dom, w którym mieszkała w latach 1949-1953 rodzina Thomasów. Po drodze do Boathouse (w którym nawiasem mówiąc jest teraz muzeum i kafejka) miniecie małą szopkę niemal zawieszoną nad klifem – zerknijcie do środka. To samotnia poety, miejsce w którym tworzył – wciąż wygląda tak, jak je zostawił w momencie swojej śmierci w 1953 r. Trudno wyobrazić sobie przyjemniejsze miejsce do tworzenia sztuk pięknych.

Chyba najlepszą porą na odwiedziny w Laugharne jest późne letnie popołudnie. Zwykle buzująca od spacerowiczów promenada wycisza się, i zawsze można znaleźć wolną ławkę z widokiem na niekończące się estuarium. Warto też pospacerować po wiosce; zobaczyć ulubiony pub poety i kilka ciekawych posiadłości. Jeśli ktoś chce zwiedzić zamek lub muzeum poety, to powinien udać się do Laugharne w godzinach otwarcia obu – zwykle do 17.00.

Kod pocztowy dla nawigacji: SA33 4FA. Parking przy zamku bezpłatny (ostatnio sprawdzane w marcu).

Laugharne – zamek

Spacer wzdłuż estuarium, Laugharne

Boathouse Dylana Thomasa

Szopka – samotnia poety nad estuarium rzeki Taf

Samotnia poety

Pendine to miejsce o szczególnej historii i niemniej szczególnej urodzie. O historii związanej z biciem rekordów prędkości pisaliśmy już wcześniej, tym razem tylko kilka słów o samym miejscu. Pendine to przede wszystkim plaża – piaszczysta, płaska i długa na 11 km, idealna na spacery. Z jednej strony plaża zamknięta jest sporej wysokości klifem, z którego roztacza się piękny widok. Podczas odpływu można podziwiać klifowe jaskinie o najróżniejszych kształtach. Przy plaży jest kilka kafejek w których można zjeść coś niewyszukanego, najczęściej powiązanego z frytkami; jest tez sklepik z akcesoriami plażowymi.

Kod pocztowy dla nawigacji: SA33 4NY. Parking płatny.

Plaża w Pendine, początek odpływu.u

Plaża w Pendine.

Pendine – widok z klifu. Odpływ.

Pendine – widok z klifu.

Tablica upamietniające bite w Pendine rekordy prędkości.

Piękny dzień, Pendine.

Jaskinie i schody. Dostęp do tej części plaży tylko podczas odpływu.

Z Pendine ruszamy wzdłuż wybrzeża na zachód (w kierunku na Tenby). Kolejne dwie nieduże miejscowości letniskowe to Amroth i Wisemans Bridge – obie mają charakter typowo letniskowy, a ich głównym atutem są rozłożyste plaże. Można sobie przez nie przejechać, można się zatrzymać, ale generalnie poza spacerami po plaży i kawkowaniem w kafejkach ma w nich specjalnie co robić.

Następnym przystankiem – i ostatnim – jest Saundersfoot.

Saundersfoot to kolejna mocno oblegana miejscowość turystyczna w południowej Walii. W mojej opinii daleko jej np. do uroku Tenby, ale ma kilka niezaprzeczalnych walorów, np. atrakcyjną plażę oraz port w stylu niemal śródziemnomorskim – latem można się dać oszukać. Prawdopodobnie przez te wszystkie palmy. Port został wybudowany blisko 200 lat temu w związku z gwałtownym rozwojem przemysłu górniczego. Po przemyśle już dziś nie ma śladu; wyjątkiem jest sieć starych tuneli wykutych w klifach, która wpisuje się w ścieżkę spacerową biegnącą wzdłuż wybrzeża i stanowią ciekawą atrakcję turystyczną. Podobnie jak port.

Parking przy plaży na obrzeżach miasteczka jest bezpłatny, parkingi w samym centrum przy porcie są płatne. Kod pocztowy dla nawigacji: SA69 9NL. Co jeszcze: ceny lodów są zbójeckie, uczciwie ostrzegam. Zawsze taniej zajrzeć do pobliskiego marketu.

Soundersfoot plaża

Soundersfoot – wlot do tunelu

Soundersfoot – jeden z tuneli w skałach

Soundersfoot – plaża

Soundersfoot – port

Soundersfoot – port

Całą wycieczkę można oczywiście odbyć w odwrotnym kierunku.

historia, inne atrakcje, plaże i klify

Ci wspaniali mężczyźni na swoich żelaznych rumakach

April 3, 2017 Anna Leave a comment

Jest taka plaża w południowo-zachodniej Walii, która przyciąga nie tylko swoją niekwestionowaną urodą, ale również echem wielkich wyczynów, które znał cały świat.

Już dawno przebrzmiał ryk silników, gwar gorących dyskusji mechaników i wiwaty tłumów. Ale 11-kilometrowy pas piasku w Pendine wciąż skrywa niejedną pamiątkę po tamtych czasach. Czasach mężczyzn odważnych do szaleństwa, legendarnych maszyn i jednego skromnego marzenia: Chcę być najszybszym człowiekiem na ziemi. Drobnostka..

Próby bicia rekordów prędkości w Pendine sięgają końca XIX wieku. Sport rozbujał się niesłychanie w latach 20-tych i 30-tych ubiegłego wieku. Jedną z najważniejszych postaci tego okresu był Malcolm Campbell, figura powszechnie znana i szanowana w Wielkiej Brytanii. Dla tych, którzy fascynują się cyferkami: ustanowiony przez niego w 1935 roku rekord prędkości prowadzenia pojazdu mechanicznego na stałym lądzie wynosił 485 km/h (bez kilku metrów). Może powtórzę, 485 km/h w 1935r.

Wbrew zamiłowaniu do niebezpiecznych sportów, Malcolm zmarł w wieku zaawansowanym we własnym łóżku; za to jego syn, Donald, który kontynuował rodzinne tradycje, zginął w wieku czterdziestu kilku lat w trakcie próby poprawienia własnego rekordu prędkości na jeziorze Coniston (Cumbria). Jego słynny bolid, Blue Bird został wydobyty z dna jeziora dopiero kilka lat temu, razem z doczesnymi szczątkami rekordzisty. Donald Campbell pozostaje do dziś jedyną osobą na świecie, która pobiła rekord prędkości zarówno na lądzie, jaki na wodzie. Taka rodzinka.

Ale to tak nawiasem, wracamy do Pendine. Jednym z najważniejszych konkurentów Campbellów na polu bicia rekordów prędkości był niejaki J.G. Parry-Thomas, Walijczyk, inżynier, kierowca rajdowy i wynalazca. Jego słynny na cały świat bolid o sympatyczniej nazwie Babs pobił w 1926 r rekord prędkości na stałym lądzie (275 km/h) i przez ponad rok królował niezagrożony. Ostatecznie rekord został pobity przez wspomnianego uprzednio Malcolma Campbella (o zaledwie niecałe 5km/h). W następnym roku Parry-Thomas próbował odzyskać panowanie nad światem prędkości; niestety była to jego ostatnia próba. Na skutek zerwania się jednego z łańcuchów bolid rozbił się, a kierowca zginął na miejscu.

Przyjaciele rajdowca zadecydowali o ‘pochowaniu’ Babs, najszybszej maszyny świata, w piaskach Pendine. Ostatecznie to właśnie miejsce było świadkiem jej największych sukcesów i tragicznego końca. A przynajmniej wydawało się, że końca. Czterdzieści lat później bowiem grupa zapaleńców wydobyła bolid z piasków, odrestaurowała i przywróciła na wyścigowe tory. Niedawno Babs wreszcie odeszła na emeryturę; teraz zajmie zasłużone poczesne miejsce w niedużym Museum of Speed w Pendine.

Ze śmiercią Parry-Thomasa w 1927r Pendine straciło swoją prestiżową pozycję w świecie wyścigów motorowych/samochodowych. Piaski uznano za zbyt niebezpieczne, a bicie rekordów prędkości przeniesiono do Bonneville Sand Flats w Utah, gdzie pozostaje do dziś. Dziś piaski Pendine goszczą dość regularnie różnego rodzaju amatorów bicia rozmaitych pomniejszych rekordów; jednym z ostatnich wyczynów jest ustanowienie rekordu prędkości.. kosiarki do trawy. Niejaki Don Wales uzyskał na niej całkiem zawrotną prędkość 140 km na godzinę. Gratulujemy : )

Info praktyczne: niedrogi parking w Pendine znajduje się prawie przy samej plaży.
Nieduże Museum of Speed znajduje się zaraz przy parkingu. Wstęp wolny, dotacje mile widziane.
Kod pocztowy dla parkingu: SA33 4NY
Wokół plaży znajduje się kilka kafejek, budy z lodami, pub itp.

dla fotografów, historia, inne atrakcje, plaże i klify, zabytki

Church in the sea

March 26, 2017 zfiesz 2 Comments

Najbardziej rozpoznawalny kościół na wyspie Anglesey – St Cwyfan’s Church – znany jest powszechnie jako “kościół w morzu”. Uwielbiają go fotografowie i, raczej przypadkowi w tych stronach, turyści.

Stojący na niewielkiej pływowej wysepce Cribinau, u południowo-zachodniego wybrzeża Anglesey, maleńki kościółek, zbudowano w dwunastym wieku na jak najbardziej stałym lądzie – na wąskim półwyspie wbijającym się w Zatokę Caernarfon. Jak często bywa w przypadku wiejskich walijskich kościołów, powstał prawdopodobnie w miejscu, gdzie już od siódmego wieku istniała jakaś świątynia.

Nie wiadomo kiedy dokładnie Cribinau stało się wyspą. Na mapie z 1636 roku wciąż jeszcze mocno trzyma się lądu.

Z czasem, kęs za kęsem, sztorm za sztormem, morze odcięło kościół od parafian. Wtedy ci zbudowali kamienną groblę, po której suchą stopą można było dojść na niedzielną mszę. Prawie zawsze. Kiedy pogoda wyjątkowo nie dopisywała, wierni spotykali się w specjalnie do tego celu wyświęconym pokoju w jednym z okolicznych domów. Aż w końcu zmęczyły ich trudności i wybudowali kościół w Aberffraw.

Tymczasem St Cwyfan’s Church popadał w ruinę, a morze zaczęło upominać się o groby z przykościelnego cmentarza. To, w 1893 roku, skłoniło lokalnego architekta Harolda Hughes, do próby ratowania malowniczego – już wówczas, jakby nie patrzeć – zabytku. Zebrał niemałą sumę i otoczył, coraz mniejszą wysepkę, kamiennym murem. Gdyby nie on, najprawdopodobniej do dziś po kościele nie pozostałby nawet ślad.

Tak jak ślad nie pozostał po grobli rozmytej przez zimowe sztormy. Dlatego dziś, przed wizytą w Cribinau, dobrze jest sprawdzić tabelę pływów.

A że warto…

dla fotografów, plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach, zabytki

Jedyna taka latarnia – Whiteford

December 4, 2016 Anna 4 Comments

Półwysep Gower w południowej Walii to miejsce o wyjątkowym pięknie naturalnym (“Area of Outstanding Natural Beauty”). Nawet po kilku dobrych latach znajomości wciąż potrafi mnie czymś nowym zauroczyć.

Na samym końcu półwyspu – lub na początku, jeśli mieszkasz w Llanelli – znajduje się estuarium rzeki Loughor. W trakcie odpływu estuarium zmienia się w ogromną plażę, przeczesywaną od stuleci przez poszukiwaczy małży i niezliczone ptactwo. To właśnie znakomite podobno małże (cockles) rozsławiły tę okolicę wśród wielbicieli owoców morza w całym kraju. Nieduża miejscowość Penclawdd ma podobno szczególne zasługi na tym polu. Na plaży Whiteford Sands biliony pustych skorupek małży i ostryg chrupią pod stopami spacerowiczów.

To właśnie tutaj w 1865 roku wybudowano efektowną żeliwną latarnię morską. Można sobie tylko wyobrazić, jak trudne było to przedsięwzięcie biorąc pod uwagę, że w Walii przypływ następuje dwa razy na dobę, i jest drugim największym pływem na kuli ziemskiej. Skala zjawiska nie przestaje mnie zdumiewać. Ciekawostka: to ostatnia tego typu latarnia morska zachowana w Europie.

Latarnia ostrzegała żeglarzy przed mieliznami mniej więcej do końca lat 80-tych ubiegłego wieku. Obecnie posiada status zabytku chronionego prawnie. Niestety nie można wejść do środka – szkoda, bo widok z 13 metrowej konstrukcji na niekończące się plaże Gower musi być imponujący.

Spacer do latarni można odbyć z kilku kierunków. Wytrawni piechurzy długodystansowi mogą się tam wybrać z sąsiedniej Rhossili (tak, tej słynnej Rhossili), ale ostrzegam, to to będzie długi spacer i koniecznie trzeba mieć oko na zaskakująco szybko następujący przypływ. Najlepsza opcja to kierować się na miejscowość Llanmadoc (kod poczowy SA3 1DA), skąd po znakach dojedzie się do małego parkingu w okolicy wioseczki Cwm Ivy (opłata 1 funt – skrzynka uczciwości honesty box). Z parkingu trzeba iść w dół po wąskiej drodze lokalnej, przez bramkę National Trust i nieduży lasek sosnowy w kierunku plaży. Następnie po plaży wzdłuż wydm w prawo.

Po estuarium teoretycznie można chodzić w czasie odpływu, ale koniecznie w kaloszach. Niektóre odcinki mogą być bardzo błotniste. Generalnie najlepiej, zwłaszcza, jeśli przypływ już się zaczął, trzymać się piaszczystej ścieżki biegnącej wzdłuż wydm. A te wydmy to tak nawiasem mówiąc bardzo nasze, nadbałtyckie, z zielonymi trawami i drobnym srebrnym piaskiem. Idealne miejsce na mały pikniczek albo drzemkę w promieniach słońca i wszechogarniającej ciszy.

plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach

Wybrzeże Glamorgan znane i mniej znane [cz.1]

August 1, 2016 Anna 1 Comment

Jak już wspominaliśmy, klifowe wybrzeże Glamorgan Heritage Coast rozciąga się mniej więcej od Porthcawl do Barry. To piękna okolica, jak najbardziej warta waszego czasu. Poniżej znajdziecie opisy ścieżek, plaż oraz innych atrakcji, również tych, o których mało kto wie; mam nadzieję, że zachęcę was tym do włóczęgi.

Porthcawl

Porthcawl największe czasy świetności ma już dawno za sobą, aczkolwiek od jakiegoś czasu podejmowane są próby rewitalizacji miasteczka. W latach 50 i 60-tych Porthcawl miało rangę kurortu wakacyjnego corocznie odwiedzanego przez tysiące wczasowiczów, zwłaszcza górników z rodzinami wypoczywających w ramach tzw. ‘miners’ fortnight’. Do dziś Porthcawl to miejsce w którym widać spore pieniądze. Od jakiegoś czasu podejmowane są próby rewitalizacji miasteczka, np. powstała nowa marina, nowe ścieżki spacerowe biegnące wzdłuż efektownych plaż, odrestaurowano promenadę, latarnię morską, latem działa (antyczne co prawda, ale zawsze) wesołe miasteczko. Warto wpaść na plażę, na spacer, albo i na rybę z frytkami.

Z Porthcawl można pójść na spacer w stronę Ogmore by Sea; końcowym etapem spaceru będzie dojście do rzeki Ogmore oddzielającej te dwie miejscowości. Latem przy maksymalnym odpływie można pokusić się o przekroczenie rzeki i kontynuowanie spaceru wybrzeżem, ale zalecam ostrożność: rzeka, choć dość płytka, potrafi być zdradziecka. Innym sposobem przeprawienia się na drugi brzeg jest dość długi spacer wzdłuż rzeki, wydmami, w kierunku zamku Ogmore.

Ogmore by Sea

Nieduża wioska z efektownym widokiem na kanał bristolski; ceny nieruchomości w tej okolicy zwalają z nóg. Plaża piaszczysto-skalista z ogromnym parkingiem pay&display. Można znaleźć kilka miejsc na rozpalenie ogniska. To również dobry punkt wyjścia dla klifowego spaceru do sąsiedniego Southerndown. Kto nie chce płacić zbójeckich opłat parkingowych (5 funtów za powyżej 1 godz) ten może spróbować zaparkować w zatoczce na drodze dojazdowej do Ogmore. Zatoczkę z plażą łączy niedługi i niewymagający spacer. Przy plaży są toalety i często van z lodami. Jeśli wolisz samotność i plażę tylko dla siebie polecam wybrać się tam o wschodzie słońca. Bonus: opłaty za parking obowiązują dopiero od godziny 8. Bonus krajoznawczy: położone niedaleko malownicze ruiny zamku Ogmore, zdecydowanie warto o nie zahaczyć.

Southerndown i zatoka Dunraven Bay

Malownicze kamienne płotki schodzące niemal do samego morza, kamienne kotydże i bliskość efektownej zatoki Dunraven gwarantują, niezależnie: kryzys czy nie kryzys, natychmiastową sprzedaż każdej nieruchomości, gdyby ktoś musiał. Ja bym nigdy nie sprzedała. To chyba jedna z najbardziej pożądanych lokalizacji w południowej Walii. Parking przy zatoce płatny w weekendy i w co ładniejsze dni; i znów: jeśli będziesz tam wcześnie rano może Ci się uda uniknąć nie tylko płacenia, ale i tłumów. Przy parkingu są toalety i minisklepik, a także, bardziej w głębi, raczej bezużytecznie Visitor Centre. Przynajmniej ulotki z mapkami mają.

Do Southerndown możesz dojść z Ogmore by Sea (około 35 minut); możesz również stąd pójść na klifowy spacer do Nashpoint. Koniecznie zobacz ogrody Dunraven (kiedyś należące do okazałego wiktoriańskiego dworku po którym pozostały ruiny na szczycie klifu). Za ogrodami znajdziesz punkt widokowy, który chyba na każdym robi wrażenie, zwłaszcza przy odpływie. Potem masz następujące opcje: poszukaj małej ławeczki wpół drogi na szczyt klifu, napij się kawy z termosu. Zejdź na plażę. Wdrap się na szczyt klifu, z którego roztaczają się piękne widoki. Zrób sobie piknik w ogrodach. Poopalaj się pod klifem przy zatoce. Popływaj na desce. Masz przypływ energii, idź do Nashpoint.

Nashpoint

Kolejny punkt na trasie, którego szkoda przegapić, to Nashpoint. Posiadacz latarni morskiej, ikonicznego klifu zwanego potocznie Sfinksem oraz fantastycznej miękkiej trawy do wylegiwania się. W weekendy i co cieplejsze letnie dni parking jest płatny; przy parkingu znajduje się minisklepik i toalety. Dojazd do Nashpoint zakłada skorzystanie z drogi B4265, z której należy skręcić po zauważeniu następujących znaków:

Po drodze miniesz kościół, dwa puby, w tym jeden słynący m.in. z tego, że obiadał w nim Benedict Cumberbatch z rodziną, oraz kilka uroczych kotydżów. Drogi są tu wąskie, zachowaj ostrożność i bądź gotowy na mijanki. Oczywiście, jak już wspominałam, możesz tu przyjść na nogach; to chyba ostatecznie najfajniejsza opcja. Bonus: mimo swojej niezaprzeczalnej urody Nashpoint nie jest oszałamiająco popularne, głównie przez to, że wielu lokalnych mieszkańców zwyczajnie nie wie o jego istnieniu.

cdn.

Mapka orientacyjna:

dla fotografów, inne atrakcje, miasta i miasteczka, plaże i klify, walia na nogach, walia rowerem, walia samochodem, zabytki, zamki

Walia na 1 dzień – Barmouth (Abermaw)

June 19, 2016 Anna 2 Comments

Propozycja na 1 dzień, ale zdecydowanie warto zaszaleć i zostać w tej okolicy dwa albo i trzy dni zahaczając o inne liczne atrakcje.

Barmouth to nieduże, dość wietrzne miasteczko położone na zachodnim wybrzeżu Walii w obrębie parku narodowego Snowdonia. Znajdziesz w nim mnóstwo automatów do gry i bud z lodami/frytkami, czyli jest to zasadniczo miejscowość kurortowa nastawiona na turystę-wczasowicza z dziećmi.. ale ma też coś, co przyciąga także inny rodzaj odwiedzających: niezwykle atrakcyjną lokalizację.

Barmouth leży bowiem w estuarium rzeki Mawddach, które w czasie odpływu wygląda jak ogromna otoczona górami pustynia na której porozsiadały się przypominające barwne motyle kutry rybackie. Estuarium przecina zabytkowy drewniano-żeliwny most z 1867r, Barmouth Bridge (walijska nazwa Pont Abermaw), osiągnięcie wiktoriańskiej myśli technicznej i najstarszy drewniany most w ciągłym użyciu w Wielkiej Brytanii. Służy nie tylko – chociaż coraz rzadziej – regularnym połączeniom kolejowym, ale także jednej z głównych atrakcji turystycznych w tej okolicy: kolejce z lokomotywą parową. Warto się skusić na przejażdżkę, bo widoki są nie do pogardzenia; podobnie jak sam widok lokomotywy pędzącej przez most i wydmuchującej obłoki białej pary.

Most można również przekroczyć pieszo lub na rowerze. Jest on jedną z głównych atrakcji ścieżki rowerowej i spacerowej o nazwie Mawddach Trail biegnącej do Barmouth wzdłuż byłej linii kolejowej z oddalonego o osiem mil Dolgellau. Redakcja jeszcze nie przetestowała osobiście, ale widziała niezwykle zachęcający program podróżniczy prowadzony przez znaną dziennikarkę Julię Bradbury; dzięki niej szlak natychmiast wskoczył na szczyt walijskiej listy pobożnych życzeń na najbliższy rok. Szczegóły dotyczące szlaku można znaleźć tutaj. A tutaj zdjęcia ze szlaku z krótkimi opisami. Wyczytana dobra rada: jeśli zdecydujesz się na szlak, zacznij z Dolgellau i podążaj w stronę Barmouth; wyłaniające się widoki na rozszerzające się ujście rzeki i okoliczne wzgórza Snowdonii podobno zapierają dech w piersiach.

Barmouth posiada jeszcze kilka innych szlaków które łatwo znaleźć; większość biegnie wzgórzami, lasami i podobno zapewnia spektakularne widoki. Jednym z najpopularniejszych jest tzw. Panorama Walk. Słówko ostrzeżenia: jak ostatnim razem sprawdzałam, to doszłam prawie do brzegów Irlandii, a panoramy nie znalazłam. Nie wiem, może ukradli, zarosła, albo poszłam w złym kierunku, czego nigdy nie mogę wykluczyć.. w każdym razie jeśli ktoś znajdzie, to upraszam dać znać.

[edit od Marcina: czego nie znalazła Anna – co znów wcale nie jest takie dziwne, bo kiedyś nie znalazła wiaduktu o osiemnastu przęsłach – ja znalazłem; niestety, przy wyjątkowo nikczemnej pogodzie; widoki z Panoramy przy nikłej widoczności nadal potrafią zachwycić…]

Widok na Estuarium rzeki Mawddach z Panorama Walk

Widok na masyw Cadair Idris z Panorama Walk

Samo miasteczko Barmouth ma ciekawą architekturę; rzędy domów dosłownie wrastają w skały – podobno jest to efekt kaprysu architektonicznego pewnej bogatej damy, jak mi wyszeptał konspiracyjnie Pan Sprzedawca Lodów zorientowany lokalnie. Uwaga praktyczna: jeśli wybierzesz się na spacer po olbrzymiej plaży, uważaj na sprzęt fotograficzny – często mocno tam zawiewa piaskiem. I jeszcze ciekawostka: w październiku plaża w Barmouth gości entuzjastów sportu motorowego, przekształcając się na kilka dni w tymczasowy tor wyścigowy.

Barmouth by Maurice Clarke, www.cyclingnorthwales.co.uk

Jeśli zdecydujesz się tylko rozejrzeć dookoła i popędzić dalej, to z Barmouth już tylko rzut beretem do najsłynniejszego chyba walijskiego zamku, Harlech. Tutaj opisaliśmy rzecz w szczególe.

Inne atrakcje w okolicy to między innymi:

Portmeirion – odjechana kolorowa wioska w stylu włoskim;
Polska wioska Penrhos niedaleko Pwllheli, obecnie polski dom spokojnej starości;
Malowniczy i w dużej części dziki Półwysep Llyn
Naturalnie, Góry Snowdonii
Zatoka Cardigan z bogactwem klifowych spacerów, dzikich plaż i delfinów
Torowa kolejka z lokomotywą parową biegnąca przez Snowdonię z Blaenau Ffestiniog

dla fotografów, plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach, walia samochodem

Spacerkiem przez Gower – Langland Bay, Caswell Bay, Pwll Du

April 16, 2016 Anna Leave a comment

Wales Coast Path to nazwa ścieżki biegnącej wzdłuż całego walijskiego wybrzeża. To unikalny w skali światowej projekt; połączył ze sobą mnóstwo istniejących lokalnych ścieżek, a poprzez zastosowanie różnych ułatwień uczynił spacery wybrzeżem przyjazne ludziom w każdym wieku i o różnej sprawności ruchowej.

Tym razem proponuję spacer fragmentem ścieżki biegnącym przez półwysep Gower. Zaczynamy od Mumbles w Swansea (SA3 4EN), i idziemy przez dwie pomniejsze zatoczki do całkiem sporej zatoki Langland, a następnie Caswell, na końcu docierając do skromnej ale uroczej Pwll Du. Dystans wynosi około 5-6km. Jeśli nie jesteś pewien czy dasz radę przejść całą trasę za jednym zamachem, możesz równie dobrze na początek wybrać sobie jej fragment, np. przejść z Caswell Bay (SA3 3BT) do Langland Bay (SA3 4SQ) lub na odwrót. Parkingi (płatne) są wszędzie z wyjątkiem Pwll Du. Mapka orientacyjna by Google:

Mumbles, dzielnica Swansea, sama w sobie jest warta przynajmniej krótkich odwiedzin: to jak miniaturowy kurorcik nadmorski z molo i wiktoriańskimi w stylu kafejkami. Dojazd do Mumbles jest bardzo prosty, wystarczy podążać wzdłuż wybrzeża w kierunku zachodnim praktycznie do samego końca promenady. W weekendy i ładniejsze dni może być problem z parkowaniem, warto być tam względnie wcześnie. Z Mumbles wyruszasz wzdłuż wybrzeża w kierunku zachodnim. Zatoki Langland i Caswell są rozległe i często piaszczyste; są przyjazne dzieciom, wyznawcom grillowania i wielbicielom popołudniowej herbatki z widokiem na morze, co sprawia, że w weekendy przy ładnej pogodzie cieszą się dużą popularnością.

Natomiast Pwll Du (wymawiane: puhl di, o ile mnie mój kiepski walijski nie myli) jest małą perełką do której dociera niewiele osób. Można się tam dostać tylko na nogach, i pomimo, że spacer nie jest szczególnie wymagający, to turyści od kawki przy stoliku z widokiem na morze raczej tam nie docierają. Dystans z Caswell Bay to nieco ponad 2.5 km. Tym, co wyróżnia tę małą zatokę na tle innych, są białe kamienie oraz meandrująca rzeczka. Łatwo tam też znaleźć sobie ‚wygodną’ skałę żeby odpocząć, znaleźć zastosowanie dla herbaty z termosu, nacieszyć ucho szumem fal, poopalać się przy sprzyjającej aurze.

Tę trasę wytrawny deptacz, który nie zawraca sobie głowy takimi rzeczami jak lody czy herbata, przeleci w kilka godzin – tam i z powrotem. Ale można podejść do niej w sposób bardziej zrelaksowany i spędzić w tej okolicy cały dzień. Większość zatok na trasie, i tych dużych i tych mniejszych posiada przybytki gastronomiczne z jedzeniem o najróżniejszej jakości i cenie, oraz toalety. Serdecznie odradzam skuszenie się na American Donut, czyli pączki po amerykańsku; tłuszcz używany do ich wypieku jest tak podły, że mógłby być stosowany jako broń biologiczna. Po powrocie do Mumbles również bez problemu znajdziesz przytulną kafeję czy inny lokal, w którym godnie zakończysz ten całkiem, całkiem satysfakcjonujący dzień.

inne atrakcje, plaże i klify, postindustrial, walia na nogach, walia samochodem

Kreatywny transfer dóbr w Port Eynon

November 29, 2015 Anna 2 Comments

Kilka stuleci temu jedną z najpopularniejszych profesji w południowej Walii był kreatywny transfer i dystrybucja dóbr, znane również pod niesympatyczną alternatywną nazwą “przemyt”.

Pomysłowość panów dystrybutorów była nieograniczona; do dziś zachowało się m.in. takie oto sprytnie wbudowane w klif centrum dystrybucyjno-logistyczne, przez niektórych określane jako “dziupla przemytnicza”. Klif skutecznie maskował przybytek przed wścibskim zainteresowaniem służb oraz przypadkowych przechodniów. Dostęp wymaga pewnej akrobatyki, ale warto się potrudzić, bo wrażenie jest dość niesamowite.

Dziupla nosi oficjalną nazwę Culver Hole. Słówko culver pochodzi ze staroangielskiego i oznacza gołębia; hole to oczywiście dziura w czymś. Gołębie to w dzisiejszych czasach prawdopodobnie jedyni mieszkańcy Culver Hole. Nie trzeba jednak wierzyć tej informacji na słowo. Jeśli masz odwagę i jesteś dość wysportowany, możesz wspiąć się do Dziupli po linie i sprawdzić, czy aby na pewno nie zapodziało się tam jakieś nierozdystrybuowane dobro.

Jak dostać się do tego miejsca? Znajduje się ono na Półwyspie Gower blisko miejscowości Port Eynon. Przy dojściu do plaży należy skierować się w prawo i udać się na spacer krawędzią klifu. W pewnym momencie zauważysz niedużą ścieżkę zmierzającą w dół, i przecinającą klif mniej-więcej w połowie. Dalej będzie trochę skał i głazów, więc zachowaj ostrożność. Warto się troszkę pogimnastykować, bo satysfakcja eksploratorska gwarantowana, zwłaszcza, że nawet Walijczycy często o tym miejscu nie słyszeli. Podejrzewam, że w czasie odpływu można dojść do Culver Hole plażą, ale nie sprawdzałam.

Samo Port Eynon nie wyróżnia się niczym szczególnym, poza szeroką plażą, ale znajduje się w nim także inna lokalna atrakcja, może nie aż tak ciekawa jak Culver Hole, ale można rzucić okiem. To ruiny Salt House z XVIII wieku, przybytku, którego oficjalnym przeznaczeniem była “ekstrakcji soli z wody morskiej”. W rzeczywistości, zgodnie z lokalną tradycją, miejsce służyło za przemytniczą melinę paserską. Ruiny znajdują po drodze do Culver Hole i można je sobie odwiedzić bezpłatnie.

Orientacyjny kod pocztowy dla satnavu: SA3 2AP.

dla fotografów, plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach, zamki

Zatoka Trzech Klifów, półwysep Gower

September 6, 2015 Anna 2 Comments

Zatoka Trzech Klifów – Three Cliffs Bay – to jedno z najbardziej charakterystycznych i znanych miejsc w Walii, z racji swojej malowniczości bardzo popularne tak wśród spacerowiczów, jak i fotografów.

Znajduje się w południowej części półwyspu Gower, jednego z pięciu “Obszarów o wybitnym pięknie naturalnym” (Area of Outstanding Natural Beauty; AONB) w Walii. Dojazd: jadąc przez Swansea wzdłuż zatoki podążasz za znakami na Gower, potem na miejscowość Southgate. Przejeżdżasz przez Southgate i parkujesz praktycznie przy morzu – do niedawna parking był bezpłatny, ale to się lubi zmieniać, więc nie ma gwarancji. Orientacyjny kod pocztowy dla satnavu: SA3 2HD.

Stojąc twarzą do morza kierujesz się w prawo. Większa część ścieżki jest płaska i nie stwarza żadnych problemów. Przy dojściu do Trzech Klifów podłoże staje się bardziej piaszczyste, nierówne, pojawiają się kamienie i skały. W trakcie odpływu część plaży pokrywa meandrująca malowniczo rzeczka. Cała plaża może być nieco błotnista, zwłaszcza w trakcie lub zaraz po odpływie. Warto o tym wszystkim pamiętać wybierając rodzaj obuwia. Nad rzeczką znajdują się ruiny zamku Pennard. Nie są to jakieś szczególnie okazałe ruiny, ale warto rzucić okiem. Wstęp wolny.

Tytułowe Trzy Klify to charakterystyczna formacja skalna, często wykorzystywana jako ścianka wspinaczkowa. Nie polecam wspinania się na nią bez asekuracji od strony plaży, ale od drugiej strony można sobie, prawda, pozwolić na małe wyzwanko. Fantastyczne widoki gwarantowane.

Po powrocie do Southgate można napić się kawy i wrzucić coś na ząb w przyparkingowej kafei, ewentualnie skorzystać ze sklepiku. Pamiętam niejasno, że gdzieś tam były toalety, ale nie jestem w stanie sobie przypomnieć gdzie. Jeśli ktoś był/będzie, poproszę o update w tej sprawie, jak również w sprawie opłat za parking.

dla fotografów, parki narodowe, plaże i klify, szlaki piesze i rowerowe, walia na nogach, walia samochodem

1 dzień w południowym Pembrokeshire

September 5, 2015 Anna Leave a comment

Jeśli jesteś miłośnikiem otwartych przestrzeni, bezkresnej tafli oceanu, dramatycznej linii brzegowej i dzikiej przyrody, to koniecznie musisz wybrać się na południowe wybrzeże Pembrokeshire. To miejsce wprost stworzone do łagodzenia wszelkich stresów i łapania dystansu do problemów dnia codziennego; to także raj dla fotografów krajobrazu.

Dobra wiadomość: spacer wybrzeżem Pembrokeshire nie należy do specjalnie wymagających. Szczytami klifów biegnie wygodna ścieżka spacerowa, rzetelnie oznakowana oraz zabezpieczona – trzeba bowiem pamiętać, że klifowa linia brzegowa Walii jest narażona na działanie ogromnych pływów i w związku z erozją miewa skłonności do nerwowych osuwów. Natura nieustannie pracuje nad zmianą kształtu tego kraju.

Poniżej znajdziesz dwie propozycje spacerów ‘z bonusem’. Od ciebie zależy, czy wypuścisz się na dłuższą wędrówkę, czy rozłożysz sobie przyjemność obcowania z wybrzeżem Pembrokeshire na raty.

Pierwsza propozycja to odcinek z plaży Freshwater East do klifowej kapliczki St Govan’s. Przy obu miejscach znajdują się parkingi. Freshwater East imponuje rozmiarami oraz bogactwem form skalnych i oczek wodnych zamieszkałych przez kraby i inne tajemnicze istoty; jako ciekawostkę dodam, że to tutaj nakręcono chwytającą za serce scenę śmierci Dobby’ego z Harry Pottera. To o tej plaży umierający elf mówi: to takie piękne miejsce żeby być z przyjaciółmi. Także tutaj nakręcono kilka scen z niezbyt niestety udanego Robin Hooda z Russellem Crowe. Raczej mocno orientacyjny kod pocztowy dla satnavu: SA71 5LN.

Klifowa kapliczka St Govan’s to obowiązkowy punkt wizyty w tej części kraju. Jej początki toną w mętnych odmętach legend. Podobno dawno, dawno temu niejaki Govan, mnich z Irlandii, przybył w te strony w sobie tylko wiadomym celu i urzeczony pięknem krajobrazu postanowił zostać na zawsze (co jest w pełni zrozumiałe). Ale żeby nie było tak całkiem słodko, to któregoś dnia wybrzeże Pembrokeshire najechali piraci, i postanowili zabić wszystkich mieszkańców, w tej liczbie mnicha Govana. Na szczęście tu nastąpił cud opatrznościowy w postaci rozstąpienia się klifu i utworzenia szczeliny, w którą się Govan był wcisnął i ocalał. Wdzięczny za łaskę pańską wybudował w miejscu ocalenia kapliczkę – pustelnię ze srebrnym dzwonem, który mu piraci przy najbliższej okazji skonfiskowali za karę za brak szacunku.

Odległość pomiędzy Freshwater East i kapliczką wynosi około 11 km. Jeśli nie czujesz się na siłach na taki długi spacer, możesz sobie skrócić trasę mniej więcej o połowę wybierając np. trasę z kapliczki St Govan’s do pięknej dzikiej plaży Barafundle Bay, nagminnie pojawiającej się we wszelkiego rodzaju plażowych topach UK.

Druga propozycja to krótszy spacer z St Govan’s do Green Bridge. Dystans wynosi około 5 km w jedną stronę; w czasie wędrówki twoje oczy ucieszą m.in. niesamowite formacje skalne zwane Stack Rocks i Green Bridge. Dokładniejszy opis znajdziesz tutaj.

Uwaga: w tej okolicy znajduje się czynny poligon wojskowy i w związku z tym ścieżki i drogi dojazdowe do parkingów mogą być w określone dni zamknięte. W weekendy nie powinno być z tym problemu, tym niemniej, jeśli gdzieś po drodze zobaczysz powiewające czerwone flagi (nie wspominając o huku wystrzałów..), najlepiej zadekuj się w najbliższym pubie, kup sobie shandy i orzeszki, i poczekaj aż skończą. Ewentualnie możesz wykonać szybki telefon z zapytaniem o dostęp do wybrzeża zanim wybierzesz się w podróż. Numer telefonu: 01646 662367.

Z uwagi na brak konkretniejszych informacji odnośnie kodów pocztowych dla nawigacji satelitarnej polecam prześledzić opcje dojazdowe na mapie terenowej google oraz zaufać swoim instynktom traperskim. Jak również starym poczciwym znakom drogowym.

Smok Walijski

Category Archives: plaże i klify

Półwysep Gower mniej znany – dzikie plaże

My dzisiaj jednak zapraszamy na spotkanie z dwiema niedużymi dzikimi plażami, które nie tylko ucieszą oko, ale również pozwolą nam uciec od tłumów – zwłaszcza w letnie weekendy. Plaże znajdują się niedaleko od siebie i łączy je przyjemna, niespecjalnie trudna klifowa ścieżka.

Plaża Cefn Sidan (Pembrey) i Pembrey Country Park

Wales Coast Path

Wales Coast Path (Llwybr Arfordir Cymru)

Cała trasa liczy sobie 870 mil (1400 km).

Walia na 1 dzień: Cardigan Bay. Opcja 1: New Quay i Mwnt

Białe Piaski i Błękitna Laguna

Walia na 1 dzień – Laugharne, Pendine, Saundersfoot

W serii Walia na 1 dzień zapraszamy dziś na południe, na pogranicze hrabstw Pembrokeshire i Carmarthenshire.

Ci wspaniali mężczyźni na swoich żelaznych rumakach

Jest taka plaża w południowo-zachodniej Walii, która przyciąga nie tylko swoją niekwestionowaną urodą, ale również echem wielkich wyczynów, które znał cały świat.

Church in the sea

Jedyna taka latarnia – Whiteford

Półwysep Gower w południowej Walii to miejsce o wyjątkowym pięknie naturalnym (“Area of Outstanding Natural Beauty”). Nawet po kilku dobrych latach znajomości wciąż potrafi mnie czymś nowym zauroczyć.

Wybrzeże Glamorgan znane i mniej znane [cz.1]

Porthcawl

Ogmore by Sea

Southerndown i zatoka Dunraven Bay

Nashpoint

Mapka orientacyjna:

Walia na 1 dzień – Barmouth (Abermaw)

Propozycja na 1 dzień, ale zdecydowanie warto zaszaleć i zostać w tej okolicy dwa albo i trzy dni zahaczając o inne liczne atrakcje.

Spacerkiem przez Gower – Langland Bay, Caswell Bay, Pwll Du

Kreatywny transfer dóbr w Port Eynon

Kilka stuleci temu jedną z najpopularniejszych profesji w południowej Walii był kreatywny transfer i dystrybucja dóbr, znane również pod niesympatyczną alternatywną nazwą “przemyt”.

Zatoka Trzech Klifów, półwysep Gower

Zatoka Trzech Klifów – Three Cliffs Bay – to jedno z najbardziej charakterystycznych i znanych miejsc w Walii, z racji swojej malowniczości bardzo popularne tak wśród spacerowiczów, jak i fotografów.

1 dzień w południowym Pembrokeshire

Twój przewodnik po Walii i angielsko-walijskim Pograniczu